-Uwaga- jaskinia jest otwierana sporadycznie z racji imprez ogranizowanych przez Speleoklub Myszków lub po kontakcie z Klubem
„Jaskinia znajduje się w pobliżu osady Ostrężnik, w zachodnim zboczu wzgórza, ograniczającego osadę od wschodu. Z przysiółka należy podejść ścieżką w kierunku wschodnim wzdłuż granicy lasu bukowego. Potem przez las, lekko trawersując zbocze, w stronę skałki, będącej kulminacją tej części zalesionego grzbietu. Otwór jaskini znajduje się kilkanaście metrów przed skałką, obok pnia dużego buka, w wąskiej rozpadlinie małych, słabo widocznych wychodni skalnych.
Otwór jaskini jest sztucznie poszerzoną rozpadliną skalną, o szerokości około 0,5 m i długości 1,2m. Po kilku metrach szczelina przechodzi w ciasną studzienkę, która po 2 m wypada 4-metrowym progiem do Sali Wytrwałych. Sala, o wymiarach 15×4 m i wysokości do 4m, powstała w wyniku obrywu pomiędzy dwoma blisko siebie przebiegającymi szczelinami. Dno sali stanowi zawalisko. W części, gdzie zbudowane jest ono z dużych głazów, można między nimi przecisnąć się kilka metrów w głąb. Na stropie i ścianach sali pojawiają się niewielkie formy naciekowe (makarony, stalaktyty, draperie, polewy z mleczka wapiennego). W północnej części sali urywają się dwie szczelinowe studzienki.
Lewa studnia, węższa, sprowadza do Partii Dąbrowskich. Spod studni szczelinowy korytarz, o dnie zasłanym blokami skalnymi i rumoszem, wiedzie do Sali Trójkątnej. Ma ona wymiary 12×3 m i do 2,5 m wysokości, jest pozbawiona nacieków, ma charakter zawaliskowy. Tu ciąg rozdwaja się. W kierunku północno-zachodnim odchodzi 60-metrowy, szczelinowy korytarz, o ścianach wypreparowanych przez stagnującą wodę. Dno tego ciągu zalega namulisko gliniaste. W ścianach widoczne są, licznie występujące, buły krzemienia oraz skamieniałości. Korytarz prowadzi do najdalej na zachód wysuniętej części jaskini – ciasnego ciągu, nazwanego Incydentem Zachodnim. Z Sali Trójkątnej w kierunku północnym prowadzi wysoki korytarz, którego dno miejscami pokryte jest pięknymi, śnieżnobiałymi polami ryżowymi i niewielkimi nieckami z wodą. Korytarz ten po około 25 m, przez wąski i niski przełaz, wpada do poprzecznej, wysokiej szczeliny o ścianach pokrytych wspaniale wykształconymi naciekami grzybkowymi oraz efektownymi polewami. W kierunku zachodnim szczelina ta spiętrza się 4-metrowym progiem, wprowadzającym w przypowierzchniowe zawalisko. Widoczne tu są korzenie drzew. W kierunku wschodnim szczelina doprowadza do Sali z Wantą. Sala ta jest wydłużona, z dużym blokiem skalnym pośrodku, o pięknym, wypłaszczonym przez przepływ wody stropie, zdobnym największym w jaskini nagromadzeniem niezbyt długich makaronów. Leży ona na osiowym pęknięciu Jaskini Wiernej. W kierunku północnym odchodzi od sali kilkunastometrowej długości ciasnawa szczelina – Zaułek Północny. Z Sali z Wantą w dół i w kierunku południowym odchodzi dolne piętro, które przez zawalisko przedostaje się do Niskiej Sali. Sala o powierzchni 12x8m, utworzona w wyniku obrywu na warstwie ławicowej, w zasadniczej części jest niska (średnia wysokość 1m), o stropie z najładniejszymi w jaskini gniazdami stalaktytów. W zachodniej części przebiega przez nią szczelinowy komin o wysokości do 12 m. Niska Sala leży w centralnej części jaskini i jest jakby zwornikiem labiryntowego układu korytarzy. Można do niej także dotrzeć szczelinowym korytarzem, zaczynającym się pod Studnią Triumfu, a następnie jednym z trzech niskich przełazów w kierunku wschodnim. Z Niskiej Sali rozciągają się w stronę wschodnią najładniejsze naciekowo rejony jaskini – Korytarz Naciekowy oraz Partie Jurajskiego Klubu Jaskiniowego. Partie J.K.J. rozwijają się głównie w kierunku północnym. W nich leży najniższy dotychczas osiągnięty punkt jaskini – 30 m.
Z Niskiej Sali w kierunku południowym przechodzimy do Sali Rysia. Ma ona wymiary 20 x 4 m. Znaleziony w niej został kompletny szkielet rysia, zalany naciekiem. Największą ozdobą są okazałe stalagmity, sięgające 30 cm wysokości i tworzące efektowny rząd. Za Salą Rysia rozciągają się szczelinowe korytarze , które niejednokrotnie krzyżując się między sobą rozciągają się jeszcze na ok. 70 m ku S i docierają aż pod powierzchnię, o czym świadczą występujące tu brody i korzenie drzew. Partie te są stosunkowo ciasne (Labiryncik, Przepierzenie), jedynie Korytarz Południowy jest obszerniejszy, o ścianach pokrytych polewą naciekową.”
źródło: Geoportal; red: Jerzy Grodzicki, autorzy opracowania: Zbigniew Rysiecki, Jerzy Zygmunt
foto: www.geoturystyczna.pl
