Wydrążona w latach 1960-1961 Sztolnia, a dokładniej Sztolnia II na Rozdrożu Izerskim jest położona około 1,5 km w linii prostej na N od kamieniołomu kopalni kwarcu „Stanisław” na Izerskich Garbach. Schodząc z niego w dół stoku słabo widoczną ścieżką przechodzącą w drogę leśną dochodzimy do skrzyżowania dróg u podnóża stoku. Wybieramy drogę na E i po kilku minutach marszu dochodzimy do starego, nieczynnego od 1984 r. kamieniołomu kwarcu w Rozdrożu Izerskim, skąd w odległości około 250 m na SW znajduje się poszukiwana sztolnia. Jednak najlepiej dojść do niej od strony parkingu w Rozdrożu Izerskim znajdującym się przy drodze ze Szklarskiej Poręby do Świeradowa Zdrój. Idziemy z niego szeroką szutrową drogą (szlak pieszy żółty) aż do skrzyżowania szlaków, Wybieramy lewą odnogę. Kontynuujemy marsz aż do widocznego po prawej stronie wspomnianego już niewielkiego kamieniołomu. Wchodzimy na jego poziom zerowy i idziemy mało widoczną drogą okrążającą kamieniołom z prawej strony. Podążamy pod górę ku SW wyraźnie wydeptaną ścieżką. Wkrótce natrafiamy na niewielką hałdę oraz strumyk wypływający z otworu sztolni.W sztolni oprócz żyłowego kwarcu występują skały wapienno-krzemianowe, łupki kwarcowo-łyszczykowe, skwarcowane gnejsy i żyła granitu Karkonoszy.
UWAGA: Otwór sztolni wyraźnie obsypuje się, a nad samym otworem rosną dwa pokaźne drzewa. Tak naprawdę brak tu już skał podtrzymujących strop na odcinku 2÷3 metrów od otworu wejściowego. Prawdopodobnie, w wyniku zawału tychże skał, powstała zapora gromadząca na odcinku min. 60-80m wodę o głębokości około 70-80cm. Tuż za tą zaporą woda sięgała do około 60cm, w dalszej części sztolni mogło być znacznie głębiej. Niestety, ze względu na brak woderów (OP-1 w tej sztolni mogą nie wystarczyć) nie mogliśmy spenetrować tego obiektu. Powróciliśmy tu jednak wkrótce wyposażeni w niezbędne wodery, co pozwoliło nam spenetrować cały obiekt.
Sztolnia jest dość dużym ok. 360 m kompleksem składającym się z głównego korytarza biegnącego ku SW i odchodzących od głównego ciągu, pod kątem prostym, na 45, 100, 140 i 200 metrze siedmiu bocznych korytarzy (patrz plan), w którym wciąż jeszcze obecne są pozostałości drewnianej obudowy górniczej, fragmenty lutni wentylacyjnych, betonowych belek. Poziom wody w kompleksie podlega dość dużym wahaniom, o czym świadczą zachowane ślady na ociosach sztolni, a więc planując eksplorację najlepiej przewidzieć zabranie ze sobą woderów.
Druga ze sztolni (Sztolnia I) znajdowała się na terenie głównego wyrobiska -kamieniołomu i została zniszczona w wyniku postępującej eksploatacji.
- Widok z wnętrza sztolni otworu wejściowego dokładnie uzmysławia jego rzeczywisty stan.
- Uważna obserwacja stropu nad otworem wejściowym pozwala stwierdzić, że jest on podtrzymywany korzeniami drzew
- Plecaki z wyposażeniem umieszczamy w głębi sztolni, w pierwszym napotkanym, suchym miejscu
- „Mokry” główny ciąg sztolni
- Dalsze partie głównego korytarza sztolni, na ociosach widoczne ślady „wysokiego stanu wody” w sztolni.
- Złożone w bocznym korytarzu pozostałości lutni wentylacyjnej. Z lewej strony widoczna zniszczona ochrona narożnika ociosu.
- Intensywny „deszcz jaskiniowy” w jednym z bocznych chodników sztolni.
- Końcowe fragmenty głównego ciągu sztolni.
- W bocznym chodniku
- Zaklinowane w spągu sztolni wiertło górnicze. Na ociosie widoczny ślad po „wysokim stanie wody” w obiekcie.
- W bocznym chodniku
- Relikty drewnianej obudowy górniczej
- Relikty drewnianej obudowy górniczej
- Skały ociosu bocznego korytarza pokryte wtórnymi minerałami żelaza
- Relikty drewnianej obudowy górniczej
- Boczny korytarz
- Obudowa drewniana bocznego chodnika
- Droga powrotna do wyjścia
- Otwór wyjściowy
- Plan Sztolni II na Rozdrożu Izerskim