„Roboty górnicze prowadzone w obszarze badań objęły wykonanie sztolni o długości ok. 750 m oraz szeregu krótszych wyrobisk bocznych i otwor6w dołowych. Ponieważ otwory te były odwiercone prawie poziomo, dlatego uzyskany obraz budowy geologicznej można uważać za wycinek mapy geologicznej na poziomie ok. 850 m n.p.m. ”
[Stanisław Przeniosło, Hubert Sylwestrzak~W sprawie budowy geologicznej wschodnich zboczy Śnieżnika Kłodzkiego, Kwartalnik Geologiczny nr1, 1971
„Sztolnia Śnieżnik została wydrążona w dolinie Mały Lej na północno wschodnich zboczach Śnieżnika (1425 m n.p.m.) Wejście do niej znajduje się na wysokości około 850 m n.p.m. tuż nad niewielką hałdą powstałą z materiału usuniętego przy drążeniu sztolni. Hałda ta porośnięta jest młodnikiem świerkowym. Widok samej sztolni zniechęca do próby wejścia do środka. Jeśli ominiemy wiszącą bramkę broniącą niegdyś wejścia i podejdziemy nieco dalej, to okaże się, że na powierzchni odsłaniają się belki podtrzymujące dawniej strop, cała zaś ziemia i gruz zboczowy zapadły się do środka zasypując sztolnię. Płynie teraz tamtędy wartki strumień, którego początek możemy dostrzec kilka metrów dalej – w ciemnym niewielkim otworze prowadzącym do dalszej niezawalonej części. Sztolnia została wykonana w drugiej połowie lat sześćdziesiątych przez Zakład Złóż Pierwiastków Rzadkich i Promieniotwórczych Instytutu Geologicznego. Poszukiwania rud uranu w rejonie wschodnich zboczy Śnieżnika były prowadzone przy pomocy różnych metod. Początkowo sprawdzano zawartość uranu w próbkach osadów potoków i rzek. Na podstawie tych badań wykryto rozległą anomalię w dolinie Mały Lej. Okazało się, że próbki z tego rejonu są ośmiokrotnie wzbogacone w uran w porównaniu z tłem. Przyczyny anomalii postanowiono rozpoznać poprzez drążenie sztolni poszukiwawczej. Prace prowadzono do 1968 roku wykonując ogółem 1089 m wyrobisk górniczych oraz 649 m wierceń. Mimo uzyskania negatywnych wyników złożowych, które przesądziły o zakończeniu robót (stwierdzono zaledwie punktowe mineralizacje uranofanem i uraninitem) rejon wschodnich zboczy Śnieżnika należy uznać za nie całkiem rozpoznany. Względnie niskie zawartości uranu stwierdzone w wyrobiskach nie wyjaśniają bardzo wysokiej zawartości tego pierwiastka w wodach. Wysokie koncentracje uranu są również źródłem powstawania emanacji radonowych. Ten szlachetny gaz gromadzi się w chodnikach, rozpuszcza się w wodzie wypływającej w różnych miejscach sztolni, oraz w wodach powierzchniowych. Najwyższe zawartości radonu w powietrzu jak i w wodzie sztolni stwierdzono przy nieczynnej wentylacji. Wartość 2994 Bq/l zmierzoną w jednym z wypływów na końcu sztolni można uznać za największą stwierdzoną dotąd w Polsce naturalną zawartość radonu w wodzie. Wyniki pomiarów przeprowadzonych w latach 1969 – 1974 wahały się od 518 do 1359 Bq/l. Są to wartości zdecydowanie wyższe niż notowane w uzdrowiskach wykorzystujących radon do celów leczniczych. W latach siedemdziesiątych powstał projekt wykorzystania sztolni jako ośrodka tego rodzaju terapii, jednakże zarzucono jego realizację z przyczyn ekonomicznych. Obecny stan sztolni zniechęca do obejrzenia ponad kilometra wyrobisk górniczych. Zawalony w początkowym odcinku strop, wypływająca woda (do 2,5 m3/min) oraz prawdopodobnie mocne skażenie wnętrza sztolni produktami radioaktywnego rozpadu radonu skutecznie odstraszają potencjalnych zwiedzających. Mimo to warto odwiedzić dolinę Mały Lej, aby zobaczyć ten mało znany i niezwykły obiekt.
[http://mineraly.pg.gda.pl/promieniotworczosc/sztolnia.html]
