Sztolnia nr 21 to jedyna dostępna, z ogólnej liczby 3, o charakterze poszukiwawczym sztolni, (sztolnie nr 21, 22, 23 ) zlokalizowanych w dolinie strumienia Malina, po jego prawej stronie. Warpa sztolni jest słabo widoczna i częściowo zalesiona. Sztolnia (jej partie przyotworowe) jest w większości zalana wodą do wysokości ok 1,2 m, a więc kalosze lub pończochy OP-1 to zdecydowanie za mało.
Budowa geologiczna: Obszar rozpoznawany sztolniami jest zbudowany z serii gnejsowej, przy czym obserwowano różne ich odmiany: gnejsy warstewkowe, kwarcowo – skaleniowe, granitognejsy, gnejsy pegmatytowe itp. W obrębie gnejsów występują pasma łupków biotytowych i lamprofirów, których miąższość waha się od kilku centymetrów do 1m, rzadko więcej. „Wyrobisko poszukiwawcze przebiega w kierunku wschodnim i posiada długość ok 275 m. W sztolni wykonano całą serię chodników o ogólnej długości 265m, które śledziły przebieg naruszeń dysfunkcyjnych bądź kontakty odmian skalnych. Niewielkie przejawy mineralizacji uranowej stwierdzono w lewym bocznym chodniku nr 2 w obrębie przecięcia uskokiem wkładki łupków biotytowo – amfibolowych. Czerń uranowa występowała w formie drobnych żyłek wyciągniętych wzdłuż złupkowacenia. Oprócz czerni uranowej występowały niewielkie formy pirytu i markazytu, zaś materiałem żylnym wiążącym brekcję był kalcyt„. Okruszcowanie posiadało wyłącznie znaczenie mineralogiczne.
Na podstawie:
Adamski Wł. – Złoża i przejawy rudne w obrębie Bloku Karkonoszy po stronie polskiej
Opis osady górniczej oraz pozostałych sztolni znajdziecie tutaj.
